Δρ. Ιωάννης Διονυσιώτης
Περίληψη παρουσίασης από το 13ο Πανελλήνιο Συνέδριο Διατροφής-Διαιτολογίας & 2ο Συνέδριο Κλινικής Διατροφής
Η δυσκολία στη μάσηση και κατάποση μπορεί να προκύψει ως αποτέλεσμα πολυάριθμων διαφορετικών ασθενειών ή καταστάσεων που συναντώνται σε μακροχρόνια φροντίδα ηλικιωμένων. Ιδιαίτερη προσοχή πρέπει να δοθεί στις μεταβολικές διαφοροποιήσεις και στην διατροφική κατάσταση των ασθενών προκειμένου να βελτιστοποιηθούν τα ιατρικά και νευρολογικά αποτελέσματα.
Επί ύπαρξης εγκεφαλικής βλάβης, για παράδειγμα, σε ασθενείς με προχωρημένη άνοια ή αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο, πιθανές υπερμεταβολικές και υπερκαταβολικές αποκρίσεις ενδέχεται να οδηγήσουν στις επιβλαβείς συνέπειες του υποσιτισμού, σε απώλεια της μυϊκής μάζας του σώματος, σε αυξημένη ευαισθησία στις λοιμώξεις, και σε μειωμένη επούλωση των τραυμάτων.
Οι διατροφικές ανάγκες περιλαμβάνουν την ανάγκη για την ενέργεια, την ανάγκη για πρωτεΐνη, και την ανάγκη για ενυδάτωση. Η εκτίμηση των διατροφικών απαιτήσεων περιλαμβάνει περισσότερα από μερικούς απλούς υπολογισμούς. Απαιτείται εξειδίκευση από την ομάδα περίθαλψης προκειμένου να γίνει αποτίμηση των κλινικών και μορφομετρικών δεδομένων, πριν εφαρμοστούν οι εξισώσεις που προβλέπουν τις ενεργειακές και πρωτεϊνικές απαιτήσεις.
Η καταποτική (per os) σίτιση συνιστάται σε ασθενείς που έχουν απογαλακτιστεί από τραχειοσωλήνες, που έχουν ξυπνήσει από την καταστολή, δύνανται να εκτελούν εντολές και έχουν καλή λειτουργία κατάποσης και εντερική λειτουργία. Όταν γίνεται δύσκολη και επικίνδυνη στους ηλικιωμένους η λήψη τροφής και υγρών από το στόμα λόγω αυτών και άλλων περιορισμών, η ομάδα της περίθαλψης οφείλει να εξετάσει τη δυνατότητα εντερικής σίτισης. Είναι σημαντικό οι επαγγελματίες του τομέα της υγείας να κατανοήσουν τις πρόσφατες τεκμηριωμένες συστάσεις σχετικά με τους κινδύνους και τα οφέλη που συνδέονται με τη χρήση σωλήνα σίτισης σε αυτόν τον πληθυσμό.
